سایت خبری «مجذوبان نور» از «مرگ ناگهانی» محمد اسحاق‌آبادی، یکی از دراویش گنابادی در زندان مرکزی تهران خبر داده است.

این سایت که اخبار مربوط به دراویش گنابادی را پوشش می‌دهد، به نقل از خانواده آقای اسحاق‌آبادی گزارش داده که او در ملاقات روز يكشنبه، ٢٣ آبان با فرزندش اطلاع داده که «ماموران زندان، روزى سه نوبت [او را] به اجبار به بهدارى مى‌برند و به او دارو تزريق مى‌كنند».

خبرگزاری هرانا – نادر داستان‌پور شهروند تهرانی بر اثر عوارض ناشی از ضرب‌وشتم حین بازداشت از جمله آسیب مغزی و عدم انتقال به بیمارستان در بازداشتگاه کلانتری ۱۲۷ نارمک جان خود را از دست داد. این شهروند تهرانی روز پنج شنبه سوم تیرماه بازداشت و روز بعد اعلام شد در بازداشتگاه فوت کرده است.

به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، نادر داستان‌پور در بازداشتگاه کلانتری ۱۲۷ نارمک تهران دراثر آسیب به جمجمه ناشی از ضرب‌وشتم زمان بازداشت جان خود را از دست داد.

یک منبع نزدیک به خانواده داستان‌پور با اعلام این خبر در گفتگو با گزارشگر هرانا گفت: “نادر پسر دوم خانواده بود. روز پنج شنبه سوم تیرماه که اهالی منزل خواب بودند پلیس زنگ درب خانه را می‌زند. پسر بزرگ خانواده در را باز می کند اما به دلیل نداشتن حکم از ورود آن‌ها ممانعت به عمل می‌آورد. اما با بیشتر شدن تعداد ماموران، درب خانه را شکسته و بعد از ورود به منزل اعضای خانواده را مورد ضرب و شتم شدید توام با استفاده از اسپری اشک‌آور قرار می دهند.”

نامه عبدالکریم لاهیجی، رئیس فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر به زید رعدالحسین، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل

۲۲ آپریل ۲۰۱۶ (۳ اردیبهشت ۱۳۹۵)

آقای زید رعدالحسین، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل،

با ارسال این نامه توجه شما را به وضعیت وخیم زندانیان عقیدتی و زندانیان سیاسی در ایران، و به‌ویژه زندانیان محروم از مراقبت مناسب پزشکی، جلب ‌می‌کنم.

پیش از ارائه‌ی اطلاعاتی درباره‌ی زندانیان بیمار، به‌طورِ خلاصه بعضی از مقررات سازمان ملل را در این زمینه و نیز مقررات آئین‌نامه زندان‌های ایران را یادآور ‌می‌شوم.

ماده ۲۲ (۲) «ﻣﻘﺮرات ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﻌﻴﺎر ﺑﺮاي رﻓﺘﺎر ﺑﺎ زﻧﺪاﻧﻴﺎن» مصوب شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل در ۱۳ مه ۱۹۷۷ مقرر می‌کند: زندانیان بیماری که نیاز به مداوای تخصصی دارند باید به موسسه‌های تخصصی یا بیمارستان‌های عادی منتقل شوند.

بر اساس ماده‌ی ۴۵ (۳) همان مقررات: انتقال زندانیان باید به هزینه‌ی اداره زندان باشد و شرایط یکسانی برای همه‌ی آنها فراهم شود.

ماده‌ی ۶ (۱) مقررات، ناظر بر ماده‌های بالا است: مقررات زیر به‌طورِ غیرجانبدارانه به اجرا درخواهندآمد. هیچ تبعیضی بر اساس نژاد، رنگ، جنس، زبان، دین، عقیده‌ی سیاسی یا عقاید دیگر، منشأ ملی یا اجتماعی، مالکیت، تولد یا جنبه‌ای دیگر، نباید اعمال شود.

اصول اساسی رفتار با زندانیان (۱۹۹۰) مصوب سازمان ملل مقرر ‌می‌دارند که همه‌ی «زندانیان به خدمات بهداشتی موجود در کشور بدون تبعیض بر اساس وضعیت حقوقی خود، دسترسی داشته باشند» (بند ۹).

مجموعه‌ی اصول برای حمایت از همه‌ی اشخاص در هر شکلی از بازداشت یا زندان، مصوب مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۱۹۸۸، مقرر ‌می‌دارد: «فرد بازداشت‌شده یا زندانی پس از پذيرش در محل بازداشت يا زندان بايد در اسرع وقت مورد معاينه پزشكی مناسب قرار گیرد و پس از آن مراقبت و درمان پزشكی بايد در هنگام لزوم برای وی فراهم شود. اين مراقبت و درمان رايگان خواهد بود» (اصل ۲۴).

آئين‎نامه‌ی اجرايي سازمان زندان‌های ایران در مورد مداوای کلیه‌ی زندانیان در داخل زندان و خارج آن چنین مقرر ‌می‌دارد: «تا جايي كه امكان‌پذير است بايد ترتيبي اتخاذ شود كه احتياج‌هاي درماني و بهداشتي محكومان بيمار در داخل مؤسسه يا زندان تأمين شود تا به انتقال محكوم به خارج از مؤسسه يا زندان نيازي نباشد. با اين همه در موارد ضروري خروج محكوم از زندان براي معالجه بايستي با تأييد بهداري زندان و اجازه رييس مؤسسه يا زندان و موافقت قاضي ناظر باشد» (ماده‌ی ۱۰۳).

تأسف‌بار است که دولت‌مردان جمهوری اسلامی ایران پیوسته از رعایت تعهدات بین‌المللی تصریح‌شده در مقررات سازمان ملل و حتا مقررات خود، به‌ویژه در مورد فراهم کردن امکان دسترسی زندانیان عقیدتی به مداوای مناسب و منظم پزشکی، سر باز زده‌اند. هم‏چنان‌که در زیر ملاحظه خواهید کرد، قصور این دولت‌مردان از ارائه‌ی مراقبت پزشکی و بهداشتی مناسب به زندانیان سیاسی بیمار حتا در داخل زندان‌ها و در بهداری زندان‌ها با سیاست ایشان در محروم کردن روش‌مند زندانیان سیاسی از بسیاری حقوق دیگر سازگار است. این قصور ممکن است رویه‌‌ای روش‌مند برای ترساندن فعالان منتقد رژیم در جامعه‌ی مدنی و احتمالاً معادل جنایت ٬شکنجه، مجازات و بدرفتاری غیرانسانی٬ باشد.

در حقیقت، دولت‌مردان زندانیان عقیدتی را دو بار مجازات می‌کنند: یک بار با دستگیری خودسرانه و زندانی کردن آنها به‌خاطر فعالیت‌های صلح‌آمیز و سپس با ایجاد شرایط غیرقابل‌تحمل در حبس، از جمله محرومیت زندانیان بیمار از مداوای پزشکی که سلامت و وضعیت جسمی آنها را به خطر ‌می‌اندازد.

عدالت برای ایران- ۱۳ اسفند ۱۳۹۴: عدالت برای ایران با ثبت شکایتی در گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل خواهان مشخص شدن سرنوشت یک نوزاد ناپدید شده در زندان اوین تهران شد.

این نهاد حقوق بشری از کمیته کاری ناپدیدشدگان قهری خواست سرنوشت گلرو راحمی‌پور مقدم، نوزاد نا‍پدید شده دو تن از زندانیان سیاسی دهه شصت که ۳۲ سال پیش در زندان اوین تهران متولد شده و همچنین حسین راحمی‌‍پور مقدم، پدر این نوزاد، دندانپزشک و فعال سیاسی که گفته می‌شود اعدام شده را پیگیری کرده و جمهوری اسلامی ایران را در رابطه با وضعیت این پدر و دختر پاسخگو کند.

فرشته قاضی
f.ghazi(at)roozonline.com
نام اش نیره جلالی مهاجر بود اما کمتر کسی او را بدین نام می شناخت. مادر بهکیش؛ مادری که ۵ فرزند و همچنین دامادش در فاصله اسفند ۱۳۶۰ تا شهریور ۱۳۶۷ توسط جمهوری اسلامی کشته یا اعدام شدند. ۷ سال از عمرش در مقابل زندان ها در جستجوی فرزندانش گذشت و باقی عمر در گورستان خاوران؛ گورستانی در جنوب شرقی تهران که جنازه های اعدام شدگان شهریور ۶۷ در آنجا دفن است.

متن‌هایی که می‌خوانید، سخنرانی‌های پرستو فروهر و نسرین ستوده هستند که قرار بود در مراسم هفدهمین سالگرد قتل داریوش و پروانه فروهر خوانده شوند، اما به دلیل ممانعت نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی از برگزاری مراسم این سخنرانی‌ها انجام نشد

متن زیر را برای گفتارم در آیین بزرگداشت پدر و مادرم در هفدهمین سالروز قتل‌شان نوشته بودم. اما این بار هم «مأموران معذور» از گردهم‌آیی ما جلوگیری کردند.
پرستو فروهر، یکم آذر ۱۳۹۴

***

دخترم را کشتند، متهمان را آزاد کردند!
( فرشته قاضی )

قبل از این که بحث‌ام را شروع کنم از خانم سیما صاحبی همسر زنده‌یاد محمدجعفر پوینده، آقای کاظم کردوانی دبیر سابق کانون نویسندگان و آقای مسعود نقره کار عضو انجمن قلم ایران در تبعید و کانون نویسندگان ایران در تبعید، بی‌نهایت سپاسگزارم که دعوت ما را پذیرفتند. از حضار محترم نیز سپاسگزارم که وقت گذاشتند و در این نشست شرکت کردند.

***

گاهی اتفاقاتی در جوامع مختلف روی می‌دهد و آن‌چنان در تاریخ ثبت می‌گردند به طوری که هیچ قدرتی نمی‌تواند آن واقعه را از ذهن جامعه پاک کند. یکی از این وقایع تاریخی تلخ و دردناک آذر ماه ۱۳۷۷ است که در تاریخ جامعه ما ثبت شده است.

گفت وگوی شهروند با حمید قاسمی شال

تا چند ماه پیش، به هر مناسبتی که به زندانیان سیاسی ربط پیدا می کرد، در جلسات یا گردهمایی ها، آنتونلا را می دیدم که گوشه ای ایستاده با عکسی از همسرش در دست که روی آن نوشته “حمید را آزاد کنید”. کار من هم گرفتن عکس از او بود و دل دادن که نگران نباش، یک روز خوب میاد، در حالی که در ته دل واقعا چنین امیدی به آزادی حمید نداشتم.

دی 1391

برپایه خبر دریافتی، دختر جوانی 23 ساله ای به نام "شلیر فرهادی" اهل
روستای "قه له گلینه سنجابی کوزه ران" از توابع کرمانشاه با شلیک گلوله
به زندگی خود پایان داد.